‘Ik kom vermoeider thuis’

Roland Barning-Thoma werkt bij de afdeling Receptie & Inschrijving in het Martini Ziekenhuis. Hij ontvangt patiënten en bezoekers bij de receptie en bemant onze telefooncentrale. ‘Het is nu vooral intensiever, het kost meer energie,’ merkt hij. Toch houden Roland en zijn collega’s de kop d’r veur. ‘Want onderling kunnen wij onze verhalen heel goed bij elkaar kwijt. Steunen we elkaar.’

Corona raakt iedereen in het Martini Ziekenhuis. Zeker ook Roland en zijn collega’s. ‘Het is vooral intensiever,’ merkt hij. ‘De gesprekken bij de receptie en aan de telefoon nemen meer van me. Het zijn niet eens de aantallen. We krijgen bijvoorbeeld nog steeds zo’n 2.500 telefoontjes per dag. Net zoveel als voor corona. Maar elk telefoontje duurt nu wel langer. Door de extra uitleg over bijvoorbeeld de bezoekregels en de screening. Die screening is trouwens een belangrijke extra taak voor ons team. Van 4 uur ’s middags tot 8 uur ’s ochtends screenen wij bezoekers bij de receptie. We nemen dat dan over van de collega’s die overdag screenen.’

Onzekerheid wegnemen

‘Het werk is dus veranderd. Ook omdat ik vaak extra tijd neem om mensen gerust te stellen. Niet omdat het moet, maar omdat ik dat wil. Ik proef gewoon dat veel mensen in deze tijd onzeker zijn. Die onzekerheid wegnemen, zie ik als een belangrijke taak. Aan de telefoon gaat dat nu makkelijker dan bij de receptie. Iedereen komt binnen met een mondkapje voor en wij zitten achter plexiglas. Je verstaat elkaar daardoor moeilijker. Dat maakt het voor mijn gevoel toch wat afstandelijker. Erg jammer, maar helaas onvermijdelijk.’

Steeds meer corona-moe

‘Ik zie een duidelijk verschil met de eerste golf. In maart en april was alles nieuw en spannend. Iedereen hield zich beter aan de regels. En niet onbelangrijk, in het noorden hadden we niet veel last. Dat is nu anders. Je merkt dat mensen onrustiger zijn. Soms een kort lontje krijgen. Of laconiek doen. “Wat een onzin” en “waarom moet dat allemaal”, ik hoor het steeds vaker. Daarom is dat uitleggen en geruststellen zo belangrijk. Ach, ik denk dat steeds meer mensen corona-moe worden. Soms kan ik me dat ook wel voorstellen. Vooral als je 1 of 2 weken lang elke dag op bezoek komt. Dan ben je wel eens klaar met alwéér die vragen. Maar ja, dat zijn nu eenmaal de regels. Dus daar houden we ons netjes aan.’

Elkaar steunen

‘En begrijp me niet verkeerd, de meeste mensen zijn vol begrip. Gelukkig maar, mijn baan is daardoor superleuk en ik ga met veel plezier naar mijn werk. Nog steeds! Toch kost het nu meer energie. Ik kom vermoeider thuis. Dat merk ik in ons hele team. Daarom ben ik ook zo blij met mijn collega’s. Onderling kunnen wij onze verhalen heel goed bij elkaar kwijt. Steunen we elkaar. We doen het tenslotte met z’n allen. Als radertjes in een goed draaiend ziekenhuis.’