Eén steekvlam, drie jaar revalideren
We schrijven 30 maart 2020. De 60-jarige Geert de Vries uit het Friese Kollumerzwaag wil nog even een bultje hooi op zijn land verbranden. Om het vuurtje op te stoken, gooit hij een flinke scheut benzine over de kleine vlammen. Het gevolg: een enorme steekvlam en binnen twee tellen staat Geert in lichterlaaie. Kort daarop wordt hij met gillende sirenes naar het Brandwondencentrum Groningen gebracht. ‘Dit is niet best’, beseft de Fries meteen.
Die constatering blijkt juist. Zijn onderlichaam en rechterhand zijn zo ernstig verbrand, dat artsen vrezen voor zijn leven. Een infectie of coronabesmetting zou hem zomaar fataal kunnen worden. Geert wordt meteen geopereerd waarbij zijn verbrande ledematen worden bedekt met donorhuid. Na de eerste cruciale 48 uur groeien zijn overlevingskansen, maar de weg naar herstel is lang en intensief. Na zes weken IC en twee weken medium care mag hij verder revalideren in Lyndenstein in Beetsterzwaag. Een positieve ontwikkeling, maar Geert staat niet te juichen. ‘Ik moest huilen als een kind, ik wilde het vertrouwde Martini Ziekenhuis niet verlaten’, blikt hij jaren later terug.
Zijn koudwatervrees blijkt ongegrond. Ook in Lyndenstein krijgt Geert – net als in het Brandwondencentrum – de beste zorg. Van rek- en strekoefeningen tot psychologische hulp inclusief traumaverwerking (EMDR). Tussendoor en nadien keert hij regelmatig terug naar Groningen voor wondbehandeling en -controle. ‘Het feit dat ze mijn gezondheid zo nauwlettend bewaken, schept rust en vertrouwen.’
Eenmaal thuis werkt Geert actief aan zijn verdere herstel. ‘Ik volg alle leefstijladviezen op en doe trouw alle oefeningen. In die zin ben ik wel een voorbeeldige patiënt, haha.’ Negen maanden na de bijna fatale steekvlam keert hij terug op de werkvloer. ‘Dat was een heel emotioneel moment.’
Over de zorg in het Brandwondencentrum kan hij kort zijn: die was in één woord geweldig. ‘Het geduld waarmee ze me verzorgden was onvoorstelbaar. Ze staan altijd voor me klaar, ook nu nog. Als ik een vraag heb, mag ik ze altijd bellen.’ Ook de ‘warme’ overdracht vanuit Groningen oogst waardering. ‘Toen ik werd overgeplaatst naar Beetsterzwaag, ging een verpleegkundig specialist van het Brandwondencentrum met me mee. Zij vertelde haar collega’s in Lyndenstein hoe ze mijn wonden moesten verzorgen. Dat is toch geweldig?’
Bijna drie jaar na het incident is Geert goeddeels hersteld. De littekens blijven, maar hij is intens gelukkig dat hij zijn inferno kan navertellen. Dat dankt hij aan de professionals van het Brandwondencentrum én aan zijn geloof. ‘Ik heb kracht van boven gekregen.’
Het explosieve incident beschouwt hij als pech, maar hij waant zich vooral een gelukkig mens. ‘Ik geniet zo enorm van mijn kleinkinderen, dat kan ik bijna niet beschrijven.’ Pake Geert is er nog. ‘It koe minder.’