'Het voelde heel veilig en vertrouwd.'

Daniëlle was onder begeleiding bij Verloskundigenpraktijk Hoogezand en de zwangerschap verliep normaal. Wel lag Jonathan in een stuitligging en moest hij met 36 weken gedraaid worden. ‘Dat verliep allemaal heel soepel,’ vertelt Daniëlle. ‘Toen ik op het spreekuur was bij mijn verloskundige gaf ze me informatie over de draaipoging en maakte ze meteen een afspraak voor me in het Martini Ziekenhuis. Daar wilde ik graag heen, omdat ik er goede ervaringen heb en ik het een warm en huiselijk ziekenhuis vind. De gynaecoloog had mijn gegevens al en nam de tijd om te praten over de aanpak en eventuele risico’s. Je zit daar toch met zorgen. Uiteindelijk was het draaien eigenlijk zo gebeurd.’

Iedereen was er klaar voor, maar Jonathan liet nog even op zich wachten. Daniëlle: ‘Met 42 weken zou ik ingeleid worden, daarvoor had ik al een afspraak staan in het ziekenhuis. Maar de nacht ervoor begon de bevalling toch nog spontaan. En meteen ook heel snel en heftig! Mijn verloskundige besloot niet eerst bij ons thuis te komen, maar elkaar meteen in het ziekenhuis te ontmoeten. Dat heeft ze goed ingeschat! Om half 1 had ik thuis de eerste wee en om kwart voor 2 mocht ik in het ziekenhuis al gaan persen.’

Daniëlle dacht dat het persen snel zou gaan bij een derde bevalling, maar dat viel tegen. ‘Na bijna een uur persen, werd duidelijk dat het niet lukte. Mijn verloskundige vermoedde dat er sprake was van een voorhoofdsligging en ze heeft de arts-assistent erbij gehaald die dit bevestigde. Ze zei dat dit een baringsonmogelijkheid is. Het kindje ligt dan namelijk met het hoofdje achterover gebogen in het bekken, waardoor er te weinig ruimte is. Al snel kwam ook de gynaecoloog erbij, die besloot tot een keizersnede. Wij stonden daar helemaal achter, want ik merkte zelf dat het niet lukte. Ik zei: doe maar wat nodig is! Kort daarna werd een gezonde Jonathan geboren.’

De bevalling verliep anders dan verwacht, maar Daniëlle heeft zich steeds veilig gevoeld. ‘De verloskundige, arts-assistent en gynaecoloog werkten heel goed samen, ieder vanuit de eigen deskundigheid. Eerst nam de arts-assistent het over, vervolgens de gynaecoloog. Steeds waren de rollen en verantwoordelijkheden duidelijk. En het was ook fijn dat iedereen zo snel kwam. Alles verliep soepel, rustig en vanzelfsprekend. Dat is belangrijk, want op zo’n moment wil je daar niet mee bezig zijn. Ik kon me helemaal concentreren op de pijn.’

‘De verloskundige is bij ons gebleven tot we de lift ingingen naar de operatiekamer’, vertelt Daniëlle. ‘De middag na de bevalling belde ze me in het ziekenhuis om te vragen hoe het ging. Na zes weken hebben we nog een gesprek gehad om na te praten. Ook dat was prettig, want er gebeurt op dat moment zoveel tegelijk en de voorhoofdsligging was nieuw voor mij. Het kindje kan tijdens de bevalling in deze positie draaien, dat is van tevoren niet te zien. Ook van deze bevalling heb ik weer geleerd dat je niet te veel verwachtingen moet hebben. Het belangrijkste is dat er een team van mensen voor je klaarstaat om je er doorheen te helpen. En dat was bij mij zeker zo!”